Giovanni Cerri, w sercu Pasoliniego: „Maluję jego spojrzenie na zapomnianą ludzkość i wszelkie peryferie”.
Mediolan, 29 sierpnia 2025 r. – „Zawsze mówimy o Pasolinim za jego transgresję , jego „ekstremalne” filmy, jego postawę antywładzy, jego polityczną niepoprawność i ostatecznie jego kontrowersyjną śmierć , ale niewiele o nim samym , jego kruchości, jego lękach”. Tak więc w swoim filmie „Liczy się tylko miłość – Pier Paolo Pasolini”, który sam wymyślił i wyreżyserował, M auro Conciatori zamierza zagłębić się w serce friulskiego intelektualisty. I to nie wszystko. Reżyser zaangażował również pomoc mediolańskiego artysty Giovanniego Cerriego — urodzonego w 1969 r. — aby zapewnić dodatkowe wsparcie dla obrazów wielu swoich filmów i dla portretu poety przy pracy lub w towarzystwie jego przyjaciół aktorów, jak w większym obrazie „Ludzie z przedmieść”. Porównanie kina ze sztuką, mówi Cerri, który zadebiutował ponad trzydzieści lat temu, przedstawiając przedmieścia i archeologię przemysłową swojego miasta.
Giovanni, Twoja pasja do kina zaowocowała. Twoja twórczość jest prezentowana w filmie dokumentalnym: jak powstał ten projekt?
„To był zbieg okoliczności i spontaniczna sprawa. Pewnego dnia, rozmawiając z Mauro, pomyśleliśmy o zrobieniu czegoś razem. I w trakcie rozmowy jednocześnie powiedzieliśmy Pasolini! Pomysł przekształcił się w ten dokument”.
Premiera filmu odbyła się w Gorycji, mieście kultury. Jak został przyjęty?
„Z wielkim entuzjazmem. Można było odwiedzić miejsca, w których Pasolini mieszkał do początku lat 50., kiedy to przeniósł się do Rzymu. Spędził pewien czas w prowincji Friuli, najpierw studiując, a następnie nauczając. Zdjęcia rozpoczęły się jednak w maju między Friuli a Rzymem i niedawno zostały ukończone. Film jest obecnie w fazie montażu i zostanie zaprezentowany na początku listopada, w 50. rocznicę jego śmierci”.
Spośród wykonawców wyróżnia się Monica Guerritore...
Monica, bliska przyjaciółka Conciatoriego, zinterpretowała jeden z najsłynniejszych wierszy Pasoliniego: „Supplica a mia madre”. Słowa te opisują relację między intelektualistą a jego matką, pełną sprzeczności i spójności.
W obsadzie znalazło się również wielu innych aktorów. Wspaniale wcieliła się w Annę Magnani, główną bohaterkę filmu „Mamma Roma”.
„Mamma Roma” to jeden z moich ulubionych filmów. Budowane rzymskie przedmieścia, współistniejące z pozostałościami archeologicznymi z czasów rzymskich, zawsze były dla mnie źródłem wielkiej inspiracji. Miłość matki (Anny Magnani) do syna podczas burzliwego romansu z alfonsem, który ją szantażuje, jest uderzająco wyrazista, niezatarta, a jej spojrzenie przenikliwe.
A potem inne cytaty, jak „Accattone” z Franco Cittim...
Pierwszy film Pasoliniego. Zawiera wiele jego tematów, zawsze balansujących między Marksem a Chrystusem (nieprzypadkowo główny temat muzyczny zaczerpnięto z „Pasji według św. Mateusza” J.S. Bacha), głębokie, szczere chrześcijaństwo poety, zinterpretowane na nowo i zaktualizowane z myślą o peryferiach.
Na innym obrazie przedstawiona jest Maria Callas w „Medei”, która zakochała się w Pasolinim podczas kręcenia filmu...
Tak, w 1969 roku Pasolini zaangażował słynną śpiewaczkę operową do filmowej adaptacji tragedii Eurypidesa. Byli dwiema bardzo udręczonymi duszami, z różnych powodów; być może właśnie ta sytuacja tak mocno ich połączyła. Oboje zmarli przedwcześnie; byli w tym samym wieku, kiedy odeszli.
Jaką postać można porównać do Pasoliniego w kontekście historycznym, w jego Mediolanie?
Można by go porównać, choć z wieloma różnicami, do naszego Lombardczyka Giovanniego Testoriego. Byli rówieśnikami, pociągał ich tętniący życiem świat przedmieść, dialekty, dzielnice robotnicze, życie, jakie wiedli, i niekiedy odrażające historie wykraczające poza dobro i zło, zawsze zagrożone cenzurą w tamtych latach. Pomyślmy o filmie Luchino Viscontiego „Rocco i jego bracia”, opartym na tekstach pisarza.
Il Giorno
